Mannen...

De een denkt dat alles wat hij aantrekt hem fantastisch staat, de ander houdt het altijd maar bij hetzelfde omdat hij geen idee heeft wat hem staat en hij geen commentaar op krijgt. Maar over een ding zijn ze het eens, wij vrouwen weten niet wat we willen.

En daar hebben ze helaas helemaal gelijk in. Of misschien denken we dat we het wel weten, maar bestaat het gewoon niet. In ieder geval, terwijl een man gewoon het bovenste van de stapel pakt, een vrouw loopt dagelijks tegen het probleem 'kast' aan. Zo vol dat er geen overzicht meer mogelijk is, maar niets om aan te trekken. En waarschijnlijk vragen wij ons ook af waarom.

De meeste kleding die een vrouw in de kast heeft liggen draagt ze niet. Omdat de meeste kleding echt niet lekker zit. Graag willen we er leuk en het liefst ook nog een beetje sexy uitzien, maar dat komt meestal neer op iets dat niet heel erg lekker zit.

Zo is er het begrip 'panty'. Ik heb nog een keer hartelijk moeten lachen om mijn vriend die, na een logeerpartijtje van collega-studenten uit Groningen, mij verbaasd vertelde dat een van de dames kleding in z'n prullenbak had gegooid. Een panty natuurlijk, maar opgefrommeld ziet het inderdaad als een 'normaal' kleding stuk uit. Graag zou ik die dingen vermijden, maar helaas heb ik niet de benen en Nederland het weer om zonder rond te lopen. De dingen zitten altijd gedraaid, waardoor ze niet aan te krijgen zijn. En heb je ze dan eindelijk aan, heb je binnen 5 minuten een ladder waardoor je weer opnieuw kunt beginnen. En dan moet je ook nog eens naar het toilet. Nu heb ik ook een tijdje met 'hold ups' gelopen, en zolang ze blijven zijn ze perfect om naar het toilet te gaan. Maar de keuze is beperkt en prijzig. En het enige voordeel dat ik kan ontdekken aan een panty is dat die mooie schoenen die eigenlijk te klein zijn, toch enkele uurtje te dragen zijn.

Nee, dan doen de mannen dat stukken beter. Tenminste, dat dacht ik. Na lang aandringen had ik mijn vriend eindelijk zo ver dat ik ook voor hem een broek mocht maken. Echter, dat moest wel aan een aantal voorwaarden voldoen. Meneer koopt ieder jaar dezelfde broek, dus de nieuwe broek moet wel het juiste stofje hebben. Maar hij wilde niet mee naar de markt om een stofje uit te zoeken. Waar ik overigens niet heel moeilijk over doe, ik vind het helemaal niet zo erg om in alle rust in m'n eentje te shoppen. Anyway, stofje gevonden (hoe het wel een beetje teveel glansde), knoopjes, rits en garen, dus klaar voor de start. Het enige probleempje nog, was dat een vrouwenbroek geen mannenbroek is. En zowel de knipmode als de burda hebben de meest recente jaren geen mannenpatronen meer. En de oude knips van mam waren te ver weg om even snel door te bladeren. Gelukkig bood Bernadette de oplossing en had ze nog een patroon liggen. Uit de jaren 70... Nu is mijn kerel niet het meest hippe type, en de mannen-mode verandert niet zodanig dat het model van een broek heel anders is, dus die gok wilde ik wel wagen.

Nu had ik had ik daar iets langer over moeten denken. Want als we gaan winkelen dan is een broek ook alleen goed als het aantal plooitjes ook goed is (niet dat we weten hoeveel plooitjes dat zijn). Dus toen de broek eindelijk klaar was (ik deed immers m'n best om het zo goed mogelijk te doen en dat houdt in veel voorbereiding en dingetjes weer losmaken als iets niet perfect zit), bleek dat het model toch niet naar meneers zin was. Tja... daar zit je dan... mam en Bernadette nog gevraagd om te vragen of zij nog ideeen hadden, maar ondanks diverse pogingen, mocht niets meer baten. De enige oplossingen: of de broek volledig uit elkaar halen en hopen dat dit geen sporen achter laat (wat niet heel waarschijnlijk is) of volledig opnieuw beginnen.

Dus toen mam voor de afgelopen stoffenmarkt naar Leiden kwam, heeft ze meteen een van Robs goede broeken gejat en een patroon hiervan getekend. Nieuwe stof gekocht en boven op de to-do-stapel gelegd. Want ja, ik wil wel graag dat ook mijn kerel trots rondloopt in een van mijn broeken!